Józef Drążkiewicz
Partages

Kurator
Maciej Kurak

koordynator
Piotr Grzywacz

Zgromadzone na wystawie grafiki Józefa Drążkiewicza, wykonane w technice litografii, powstały w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Pierwsze prace pojawiły się w nurcie sztuki polskiej zwanej nową figuracją, kiedy realizm konfrontował się z abstrakcją. Artyści odwoływali się do współczesnego człowieka zderzając swoje myśli z akademickim podejściem do sztuki nieprzedstawiającej [1]. Nawiązania do codziennego, banalnego otoczenia czy sięganie po wzory kultury masowej miały służyć włączeniu artystów w dyskusje dotyczące problemów społecznych. Grafiki Józefa Drążkiewicza przedstawiają przedmioty, sytuacje pejzażowe oraz postacie zestawione w różnych konfiguracjach, które budują przekaz wizualny odnoszący się nie tylko do uniwersalnych problemów społeczeństwa funkcjonującego w państwie totalitarnym oraz do działań jednostki do 1989 roku w Polsce, ale również nawiązują do zagadnień globalnych, społeczeństwa Zachodu, między innymi: medialności wojny (Dziwny jest ten świat, 1969 r.), konsumeryzmu (Koszyk woda, 1986 r.), izolacjonizmu (Tytka, 1987 r.; Klatka, 1985 r.). Takie ujęcia tematu przedstawiają aktualność zjawisk związanych z kapitalizmem i kulturą globalną oraz unaoczniają problem złudności i przewrotności sytuacji. Przykładowo brak możliwości konsumowania powoduje rozpasaną konsumpcję, a wymuszona izolacja totalną swobodę, gdzie każdy l iczy tylko na siebie, czy też nazywanie wojny zbrojnym atakiem na grupy osób tworzących zagrożenie nie rozwiązuje problemu agresji i nie chroni od tragedii [2]. Realizacje graficzne Józefa Drążkiewicza zawierają w sobie metaforę myślową i wizualną zachowując przy tym prawdę przedstawień dokumentalnych, dalekich od spektakularności i sensacyjnego rozgłosu. Mechanizmy medialnego funkcjonowania przekazów graficznych ujawnia praca Dziwny jest ten świat przedstawiająca wojnę wielopłaszczyznowo. Na obrazie widać niepokój wietnamskiej kobiety, wojsko strzelające z gitar, a w tle rysuje się subtelny wizerunek nagiej kobiety. Nastrój marzeń sennych przenika się z realnością zagarniającą prawo do istnienia. Poprzez narzuconą estetykę (zestawienie mocnych obrazów, z mniej znaczącymi, często fikcyjnymi) praca dystansuje nas do realnych tragicznych wydarzeń. Ujawnia umowność humanitaryzmu konfliktów zbrojnych, w których jedna strona ma prawo pogrążyć się w żałobie, a druga traktowana jest instrumentalnie jako narzędzie wojny. Tak jak w pracy Le lapin z 1974 roku, gdzie dziecko staje się anonimową bronią konfliktu. Artysta, chcąc bardziej wniknąć w strukturę podjętych tematów, łączy elementy, które są często zupełnie odległe tematycznie. Buduje problemowy kolaż, tworząc wspólną całość. Zestawianie elementów pozornie nieprzystających (np. gitara i żołnierz, woda i koszyk, królik i dziecko z karabinem) konstytuuje krytyczną wypowiedź oraz demistyfikuje pozorną obiektywność dokumentalnej rejestracji obrazu.

[1] Piotr Piotrowski, Znaczenia modernizmu. W stronę historii sztuki polskiej po 1945 roku, Poznań, Wydawnictwo Rebis, 1999, ​ISBN 83–7120–699–2​.
[2] Judith Butler, Ramy wojny, Instytut Wydawniczy Książka i Prasa, Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka, Warszawa 2011, s. 24.

prof. dr hab. Józef Drążkiewicz, prof. zw. UAP, 1944–2017

Znakomity i uhonorowany wieloma odznaczeniami i nagrodami artysta, nieoceniony nauczyciel, długoletni Dziekan Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby, Kierownik Katedry Rysunku i III Pracowni Rysunku Wydziału Malarstwa i Rysunku Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

Urodzony 20 maja 1944 roku w Konstancinie koło Warszawy. W latach 1962–1968 studiował w PWSSP w Poznaniu w pracowniach malarstwa prof. Eustachego Wasilkowskiego, prof. Stanisława Teisseyre’a i pracowni rysunku doc. Alfonsa Gielniaka. W 1965 roku wybrał specjalizację z grafiki, studiując w pracowniach prof. Zbigniewa Lutomskiego, prof. Andrzeja Pietscha, prof. Lucjana Mianowskiego oraz prof. Waldemara Świerzego. Dyplom uzyskał w 1968 w pracowni litografii prof. Lucjana Mianowskiego. Od 1967 roku zatrudniony w macierzystej Uczelni. Twórczo zajmował się grafiką, w późniejszych latach również rysunkiem. W swoim dorobku ma udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Miał ok. 40 wystaw indywidualnych m.in. we Francji (Paryż), w Liege w Belgii, w Holandii, we Włoszech, w Finlandii, w Polsce (Kordegarda w Warszawie, Szczecin, Poznań, Rzeszów). Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i wielu kolekcjach prywatnych.

Prof. Józef Drążkiewicz twierdził, że rysować można nauczyć każdego. Według Niego to prajęzyk, najstarsza forma porozumiewania się. Jest ponadczasowy, ponadkulturowy i ponadnarodowy. Jest abstrakcyjny – gdyż posługuje się znakami nie istniejącymi w naturze, co wzmacnia jego kulturowy, uniwersalny przekaz. Podstawowym warunkiem rysowania jest umiejętność widzenia – analizowania tego, co widzimy i synteza w obrazowaniu tego, co widzimy. Dlatego „nauka” rysowania jest nauką poznawania siebie.

File about exhibition

Zamknij okno