Public Relations

wystawa czynna w przestrzeniach
Galeria Duża Scena UAP | Al. Marcinkowskiego 28/1
Galeria Mała Scena UAP | Al. Marcinkowskiego 28/2
Galeria Curators’LAB | ul. Nowowiejskiego 12

Kurator
Maciej Kurak

Aranżacja
Maciej Kurak
Jan Hildebrański

Artyści
Janusz Maria Brzeski, Gosia Ce, Stefan Ficner, Angelika Fojtuch, Tomasz Jurek, Maria Ornaf, Józef Robakowski, Łukasz Surowiec, Natalia Sydor, Julia Taszycka, Zbyszko Trzeciakowski, Marek Wasilewski, Radosław Włodarski, Kamil Wnuk, Akademia Ruchu, Grupa Sędzia Główny (Aleksandra Kubiak, Karolina Wiktor)

W procesie podtrzymywania porządku symbolicznego lub jego kontestowania dużą rolę odgrywają realizacje artystyczne będące alternatywą w strukturach i układach społecznych.Zazwyczaj są to działania, które eksponują pozytywne cechy publicznych relacji poprzez powszechne, elementarne zagadnienia. Są nośnikami progresywnych zmian, ale mogą również oddziaływać pejoratywnie. Alternatywne interwencje artystyczne nie podtrzymują jedynej wizji „prawdziwej rzeczywistości”* odnoszącej się do przyjętych kanonów funkcjonowania, ale stwarzają możliwość wyboru. Są to formy wypowiedzi wpływające na wiele sposobów odbierania świata realnego i oddziaływania na niego. Jest to rodzaj aktywności, która umożliwia zaistnienie nowatorskiej, niesztampowej metody działania w tworzeniu innej nowej wizji. Ten sposób konstruowania relacji publicznych kwestionuje nabyte schematy funkcjonowania społecznego, rynkowe prawidła ogarniające wszelkie dziedziny ludzkiej aktywności, w tym naukę i sztukę – wchodząc w polemikę z postawą neoliberalną popierającą nierówności społeczne. Dąży do łagodzenia skutków wyzysku społecznego oraz umożliwia kolektywne myślenie i tryb pracy oraz wartościowanie według innych społecznych wytycznych. Buduje nowe relacje publiczne, przeciwstawiające się dominacji i przywilejom, eksponując przy tym odmienność bez narzucania własnych wyobrażeń. W tego typu relacjach publicznych, w kontekście czasu i miejsca, znaczącą rolę odgrywa efemeryczność działania, często niemożliwa do rzetelnego utrwalenia z uwagi na przypadkowość sytuacji i tworzące się nowe konteksty. Chwilowość zjawisk przyczynia się również do świadomego lub nieświadomego pomijania szczegółów działania, co może wywierać duży wpływ na zmiany w przebiegu zdarzeń. Działania tymczasowe wpływają również na zmianę postrzegania stałych norm zachowania, co powoduje, że ulotność staje się cechą powszechną. Tworzą się niepewne, nowe schematy relacji publicznych, które zaczynamy wartościować na równi z zaakceptowanymi rozwiązaniami. Traktując ulotność zjawisk jako proces, dajemy szansę na zaistnienie działania w czasie i na dokonanie porównania wielu wizji. Dochodzi do interakcji widza na poziomie percepcji, pojawia się wiele punktów widzenia oraz wiele możliwości interpretacji. Kłopotliwe jest obecnie tworzenie relacji publicznych w kontekście przestrzeni miejskich. Wspólne mienie jest prywatyzowane, zasady porządkowane są według partykularnych interesów, a granica pomiędzy sztuką i reklamą, spowodowana wszechobecną rynkową kontrolą, zaciera się coraz bardziej. Kształtowane są nowe potrzeby, a pragnienia nabywania dóbr bez końca są pobudzane. Reklama nie ogranicza się tylko do promowania produktu, ale tworzy również wizerunek, kreuje style zachowania, wartości i znaki kultury, które prowokują nas do konsumpcji. Przestrzeń publiczna w takiej rzeczywistości ustrukturyzowana jest hegemonicznie, zmierza do zachowania dominującego konsensusu przyjętych wartości.

Ekonomia i rynek kształtują nasze zachowania i sposób funkcjonowania oraz wyznaczają kierunki wyborów. Pieniądz uwiarygodnia, dzieli i hierarchizuje. Nawet krytyczny gest jest pacyfikowany przez korporacyjny kapitalizm. Relacje międzyludzkie konstytuowane są przez wartości, jakie występują przy wymianie towarowej. Liczą się tylko zyski i straty. Kształtuje się podmiotowość menadżerska nastawiona na kalkulację, analizę korzyści i koniecznych kosztów; powstaje jednorodna podmiotowość stojąca w kontrze do wydobywania i tworzenia nowych jakości podmiotu. Rośnie przeświadczenie o docieraniu do rzeczy takich jakimi są i nie wykracza się poza określoną formację będącą tylko jednym z możliwych porządków.

* Chantal Mouffe, “Agonistyka”, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2015.

File about exhibition

Zamknij okno