Władysław Wróblewski
Rzeczy osobiste vol.1

Kuratorzy
Mateusz Wróblewski
Julia Błaszczyńska

[…] Obchody osiemdziesięciolecia urodzin prof. Władysława Wróblewskiego doskonale wpisują się w ideę obchodów stulecia poznańskiej uczelni artystycznej. Swoją osobowością i postawą zarówno twórczą jak życiową symbolizuje profesor mentalność pokolenia swoich profesorów twardo osadzoną na fundamencie przekonania, że artysta musi poruszać się na styku dziedzin i swoją aktywnością powinien zacierać granice między nimi.

Pielęgnowana przez lata pewność ręki i lotność umysłu to najważniejsze narzędzia do przekazywania kolejnym pokoleniom wartości, które spajają całą społeczność uczelni niezależnie od poziomu edukacji i wybranej dziedziny kreacji plastycznej. A są nimi przede wszystkim humanizm – ten sam humanizm, który łączył filozofów, malarzy, muzyków, rzeźbiarzy, poetów i rzemieślników doby renesansu czy antyku.

Ów humanizm poszukuje piękna w użyteczności i użyteczności w pięknie, waży nieustannie umiar i ekspresję a także, co może dziś najważniejsze, mobilizuje do aktywnego i wnikliwego odbierania otaczającej nas rzeczywistości.

Modernizm w swej filozofii nie ograniczał się jedynie do nowej formuły estetycznej, lecz przede wszystkim szukał równowagi pomiędzy rozwijającą się dynamicznie produkcją przemysłową a kondycją człowieka jako konsumenta dóbr. W owych czasach wizje niejasnych skutków gwałtownego postępu cywilizacyjnego bywały nierzadko bardziej katastroficzne niż dziś.

Skuteczność tych poszukiwań miał zweryfikować kataklizm II Wojny Światowej, u progu której urodził się Władysław Wróblewski. Losy wojenne w istotnym stopniu utwierdziły w dziecięcej świadomości perspektywę postrzegania materii organizowanej przez człowieka: zminimalizowały liczbę posiadanych w rodzinie przedmiotów oraz narzuciły hierarchię wartości, na pierwszym miejscu stawiając ideę, jakiej określony przedmiot jest nośnikiem. Można pokusić się o stwierdzenie, że etos projektanta, jaki budował Władysław Wróblewski jako dydaktyk razem ze swymi kolegami Rajmundem Hałasem, Aleksandrem Kuczmą, Czesławem Kowalskim, Jadwigą Filipiak i innymi, miał swoje źródło w owym konsekwentnym dystansowaniu się od pogoni za produktem samym w sobie przy jednoczesnym ogromnym przywiązaniu do materii przedmiotu – przedmiotu pojedynczego, trwającego w czasie, promieniującego magią oddziaływania, stanowiącego odcisk osobowości twórcy i platformę relacji między nim a użytkownikiem.[…]

⇒ Na wystawie Rzeczy Osobiste, vol 1 zobaczymy swoisty zbiór recept, jak radzić sobie z wszechobecnym kiczem, multifrenią, nudą i dekoncentracją, jak ograniczać konsumpcjonizm, jak wdrażać idee minimalizmu bez utraty własnej tożsamości, jak być eleganckim nie będąc gogusiem, jak stylowo unikać rozgłosu i patosu a wreszcie, jak zwyczajnie być wolnym.

Pytania stawiane są nie wprost, dlatego, by je wyłuskać z materii ekspozycji, trzeba zatrzymać się na chwilę – przedostać do wnętrza i odczuć magię wzajemnych relacji zgromadzonych przedmiotów. W istocie przy pomocy tych samych przedmiotów zostaną opowiedziane dwie historie:

Wewnętrzna – oddziałująca bezpośrednio na ludzką wrażliwość poprzez zaaranżowaną przestrzeń, w której łatwo rozpoznać porządek funkcjonalny, jej prostą użytkowość i wyrafinowaną materię wynikającą z relacji poszczególnych przedmiotów, jak chociażby krzesło, na którym dziadek jubilata Edmund Klawe siedział nad rachunkami, lipowa deska, przy której pracował ojciec jubilata Tadeusz Wróblewski.Wiszące na ścianach grafiki i malarstwo autorstwa jubilata to skadrowana przez niego samego rzeczywistość, którą można przywołać we wspomnieniach bądź wyobraźni. Wśród obiektów pojawi się też jedna z licznych magisterskich prac dyplomowych, których profesor, jako kierownik I Pracowni Projektowania Mebla na poznańskiej PWSSP (później ASP) był promotorem.

Zewnętrzna – infografika ujawnia szczegóły historyczne poszczególnych przedmiotów na osi czasu – daty i okoliczności ich powstania, moment, kiedy trafiły do rodziny jubilata, garść anegdot związanych z ich ewentualną migracją, źródła szczególnej wartości sentymentalnej.

Mateusz Wróblewski

Zamknij okno