Efekty Uboczne

Koło Naukowe Kuratorstwa CURE(ators)

zespół kuratorski Zuzanna Boratyńska, Julia Dziewit, Ada Handke, Julia Kaczmarek, Weronika Krawczyk, Olga Kucel, Adrianna Rakowska, Zuzanna Tetera

zespół kuratorski
Zuzanna Boratyńska, Julia Dziewit, Ada Handke, Julia Kaczmarek, Weronika Krawczyk, Olga Kucel, Adrianna Rakowska, Zuzanna Tetera

Opiekun wystawy
dr hab. Rafał Górczyński, prof. UAP

Oprawa graficzna
Koło Naukowe Grafiki Projektowej SPOT

Artyści i artystki
Adrian Kornijewski, Aleksandra Szajnecka, Franciszek Szyman, Jarosław Kozioł, Jaśmina Kamińska, Klara Woźniak, Klaudia Figura, Magdalena Tryba, Mona Wiśniewska, Olga Kucel, Wiktoria Dębińska, Viktoriia Lutsiv, Zuzanna Grochowska

Zrealizowanie wizji dzieła, które pojawia się w głowie, przeniesienie idei — formy efemerycznej — w przedmiot, jest procesem żmudnym i trudnym. Kontrast myśli ze światem rzeczywistym powoduje niemierzoną niezręczność tworzącej ręki w porównaniu z biegłością wyobrażenia. Na stworzenie sztuki nie składają się tylko wewnętrzne procesy artysty, ale także cały fizyczny proces. Czasem nie wychodzi. Rodzi to całą gamę negatywnych emocji, ale też ma w sobie wiele pierwiastka ludzkiego — przenosi działania artystyczne w sferę życia codziennego. Życia, w którym się potykamy, mylimy, przewracamy, a nawet błądzimy. Czy ukończenie dzieła byłoby tak samo satysfakcjonujące bez doświadczania niepowodzeń na drodze tworzenia? Niedokończone prace są potrzebne w swojej zbędności. Przypominają o procesie, o rozwoju, o wyrzeczeniach, ale też o radości, jaką niesie zwieńczenie projektu.

Wystawa Efekty Uboczne stanowi formę przedstawienia trudności, jaka skrywa się za procesem twórczym artystów. Ta sfera porażek i prób w zwyczajowej narracji wystawienniczej jest niedostępna dla widza, któremu prezentuje się tylko efekt. Za tym przedstawieniem dzieł niedokończonych kryje się pewnego rodzaju zbliżenie autora i odbiorcy, porzucenie bariery w formalnej relacji artysty, dzieła i widzów oraz przyzwolenie na jest popełnianie błędów przez twórcę. Na wybrane prace wpływ miało wiele różnych czynników decydujących o zmianie statusu dzieła na nieudane. Nieoczekiwana pandemiczna rzeczywistość ograniczyła dostępność do materiałów, pracowni, czy infrastruktury uczelni. Pojawiła się presja, by sprostać zbyt wysokim wymaganiom narzuconym przez samego siebie. Zmienność i kruchość materii, z której tworzona jest praca, okazała się kolejną przeszkodą. Były też powody prozaiczne, osoby trzecie, wypadki i wpadki. Każda z tych prac kryje za sobą niepowtarzalną historię. Przestrzeń Sceny Otwartej zamienia się w miejsce dokumentacji słabości, pomyłek, frustracji, jednak sam fakt ukazania tych prac stanowi optymistyczny aspekt wystawy.