ŚWIATŁOCZUŁOŚĆ

Wystawa Światłoczułość przedstawia prace studentek związanych z V Pracownią Rzeźby i Otoczenia na Wydziale Rzeźby UAP.

Elementem łączącym trzy postawy artystyczne jest podobne podejście do wykorzystania techniki analogowego hologramu laserowego. Autorki poszukują nowych rozwiązań dla sztuki nieprzedstawiającej balansując na granicy rzeźby, instalacji i fotografii.

Żaneta Psiuk
Gdy oglądam hologramy, za każdym razem czuję się tak jakbym była świadkiem stworzenia świata. Na początku jest tylko ciemność, jednak w pewnym momencie nastaje Wielki Wybuch i pojawia się obraz – nowa rzeczywistość. I tak też traktuję hologram – jakby każdy z nich był bramą do innej krainy. I choć prace wykonane w tej technice mogą diametralnie różnić się od siebie, mają one wspólny mianownik – są zbudowane za pomocą światła. Niezależnie od przedstawionego krajobrazu, światło tworzy i formuje jego przestrzenność. Bez niego pozostaje pustka. Właśnie dlatego hologram jest dla mnie tak fascynujący – pozwala mi ujrzeć rzeźbę w nowym świetle właśnie – w oderwaniu od siebie samej, wznoszonej w głównej mierze dzięki swojemu otoczeniu i kontekstom jakie ono przywołuje. Komponując przestrzeń hologramu, kreuję „nowy świat”, łącząc go z tym realnym przy pomocy zestawionej z nim rzeźby. Pozostawia ona furtkę do wnętrza moich przemyśleń i wyobrażeń oraz staje się wejściem do moich własnych rzeczywistości, na które nowe światło rzuca właśnie hologram.

Jaśmina Kamińska
Na przestrzeni lat światło zmieniło swoje zastosowanie za sprawą technologii oraz nowego spojrzenia na nie, jako medium. Stało się materiałem, podobnie jak inne, używanym do konstruowania przestrzeni.

Słowo holografia pochodzi od greckich słów holos ‘całość’ i graphe ‘pisanie’ lub ‘rysunek’. Jest ona całościowym zapisem światła, potencjałem zapisu tego, co nie materialne. Obraz holograficzny, jako informacja optyczna jest ostatecznie obrazem czasoprzestrzennym.

Hologram ze względu na swój inercyjny charakter posiada problem odnoszący się do interpretacji jego obecności. Z jednej strony będąc widocznym ukazuje swój charakter, mamy możliwość zgłębienia jego tajemnicy, niejakiego „wejścia” w sytuację, którą nam pokazuje. Z drugiej strony w momencie jego wygaszenia, zostajemy z czystym obiektem, który wizualnie nie jest w stanie nam przekazać idei zawartej w hologramie.

Problem związany ze skupieniem uwagi na świetlnych pracach następuje również podczas percepcji. Prace w całości opierające się na świetle stwarzają niekończącą się grę świetlnych blików, złudzeń optycznych, czy pochłaniających nas wrażeń sensorycznych, które wprawiają nas niejako w stan zawieszenia. W pracach zbudowanych w całości ze światła problem kierowania uwagi jest bardzo zależny od ilości bodźców kierowanych w stronę odbiorcy.

Iga Martin
Dzięki możliwości uzyskania na płaszczyźnie trójwymiarowego zapisu rzeczywistości, zastanawiam się nad zależnością miedzy obrazem pozornym a realnym. Holografia stanowi dla mnie nie tylko przedłużenie zmysłu wzroku czy formy dokumentacji przestrzennego obiektu ale i kreację nowej rzeczywistości poprzez zestawienie jej z obiektami namacalnymi, materialnymi. I tak przyciemniona przestrzeń staje się jedynie tłem dla rozgrywającej się akcji – gdzie światło podkreśla wielopłaszczyznowość obiektów, które wraz z odkrywaniem ich poszczególnych warstw ujawnia co raz to nowszy obraz.