Art uprising
Wystawa zbiorowa w Nowej Scenie UAP

Kuratorki
Ewelina Muraszkiewicz, Yuliya Zalozna

Udział biorą
Kamila Lukaszczyk, Przemysław Piński, Olga Skliarska, Hanna Shumska, Daria Trush

Rzeczywistość, czyli to co istnieje naprawdę.[1] Naprawdę – czyli jak naprawdę? Czy w dzisiejszym świecie przepełnionym masą bodźców i alternatywnych rzeczywistości jesteśmy w stanie uchwycić naprawdę? Młode pokolenie absolwentów Uniwersytetu Artystycznego mierzy się ze swoim naprawdę. Czerpią z otaczającej rzeczywistości, nie tylko tej realnej. Wplatają w swe dzieła wątki społeczne, polityczne, socjologiczne. Rzeczywistość rozpada się na drobne kawałki osobistych wyborów i historii.

Kamila Lukaszczyk redefiniuje określenie przyjaciel w pracy „Portret mojego przyjaciela. Rodzice” tworząc ogromne, ochronne skrzydła prezentowane na półprzeźroczystym materiale przepuszczającym światło. Skrzydła utożsamiają rodziców artystki. Są zlepkiem wspomnień z dzieciństwa, przedmiotów, sytuacji, upływu czasu, ale i ingerencji rzeczywistości zewnętrznej w bezpieczny kokon rzeczywistości domowej.

W pracy „2020 – …” spotykamy się z codziennością Lukaszczyk, swoistym dziennikiem wydarzeń, które miały miejsce w przeciągu roku. Artystka przenosi na tkaninę stylistykę uliczną. Śledzimy skrawki rzeczywistości niczym wlepki na niezaopiekowanych ścianach.

Olga Skliarska instalacją performatywną „Znów były alarmy, ale nie u nas” wciąga odbiorcę w interakcję. Każdy z nas staje się artystą_ką, współtwórcą_czynią dzieła poprzez czynny odbiór. Nasze doświadczenia, nabyta wiedza, emocje, ale też sytuacja w jakiej stawia nas artystka wpłyną na percepcję.

Daria Trush mierzy się z rzeczywistością wirtualną na styku rzeczywistości realnej poprzez stworzenie własnego awatara w aplikacji ZEPETO. „Malując obrazy skupiałam się na głębi emocji mojej żywej, wirtualnej postaci-reprezentacji, na jej mimice i gestach. Green screen pozwala skoncentrować się na awatarze, jednocześnie pozostając symbolem potencjalności wydarzeń i narracji. Seria moich prac stanowi dążenie do zrozumienia istoty związku człowieka i awatara, a także własnej osobowości i cielesności w kulturze cyfrowej.”[2]

Hanna Shumska w obrazach „Posiłek na łonie natury” oraz „Kotki” analizuje opresyjną sytuację kobiet. Cóż bardziej znaczącego niż damska pierś podana na talerzu mężczyźnie, który zabiera się do jej łapczywego rozkrojenia. Co więcej całość rozgrywa się pod oceniającym spojrzeniem odbiorców.

Przemysław Piniak z kolei w pracy „kapliczka spice girls” nawiązuje do rzeczywistości mediów społecznościowych i rozterek z nimi związanych. Chęci spełnienia oczekiwań widzów, notorycznego bycia na bieżąco i w gotowości, co powoduje swoiste uzależnienie od emocji. Koniec końców okazuje się, że nie możemy zadowolić wszystkich.

1. Za Słownik Języka Polskiego PWN
2 Procesualność Sztuki. 40. edycja Konkursu im. Marii Dokowicz na najlepszy dyplom UAP, katalog wystawy, https://konkursdokowicz.pl/img/40/katalog40.pdf, dostęp: 28.02.2023

Zamknij okno