Agnieszka Mazurek |
Fuzja technologii addytywnej i skanu 3D

Wystawa towarzyszy rozprawie doktorskiej oraz prezentuje proces projektowy, który został zrealizowany w toku pracy badawczej. Jej celem było opracowanie nowego produktu w postaci skanera 3D.

Współcześnie obserwujemy niezwykle dynamiczny rozwój technologii addytywnej (potocznie nazywanej drukiem 3D) oraz szybko postępujący proces przenikania się jej ze specyficzną formułą obrazowania, która jest uzyskiwana dzięki skanowaniu 3D. To wzajemne przenikanie się nowych technologii stwarza kolejne, szerokie możliwości, które rewolucjonizują nasze dotychczasowe metody projektowania, produkowania, kreowania rozwiązań, a nawet wyobrażania sobie tych procesów – tak dynamicznie postępuje ich rozwój. Technologia przyrostowa, dzięki ciągłemu rozwojowi i – co za tym idzie – wzrastającej dostępności, staje się jedną z metod wytwarzania produktów konsumenckich. Jednakże nowe metody pracy i wytwórczości pociągają za sobą konieczność stworzenia współczesnej formuły dla obiektów – ich nośników. Urządzenia te muszą komunikować się z ich odbiorcą za pomocą klarownego, czytelnego języka form, dzięki któremu powinny „informować” o prostocie obsługi, niezawodności i precyzji wykonywanych pomiarów, szybkości działania oraz zaawansowanej technologii, zawartej w takim obiekcie. Co jest ważne i co należy tu wyraźnie podkreślić: w swej istocie nie jest to (kolejny) gadżet konsumpcyjny, tylko wyraz współczesnej zmiany paradygmatu wytwarzania. Bowiem obecne zastosowania skanerów 3D pozwalają na istotne skrócenie procesów wytwórczych, oszczędność materiałów, ograniczenie zużycia energii, zmniejszenie ilości odpadów, skrócenie transportu – słowem mają znaczący wpływ na stan środowiska. Efektem przeprowadzonego procesu badawczo-projektowego jest zaprezentowane na wystawie urządzenie, które może być wykorzystywane np. w branży medycznej, w celach diagnostycznych, terapeutycznych oraz w procesie tworzenia rozwiązań personalizowanych, jak choćby ortezy i inne, precyzyjne elementy, o wysokim stopniu dopasowania.

Ważnym aspektem tego projektu było zmierzenie się z próbą przełamania oporów użytkowników (wbrew pozorom spora część społeczeństwa czuje duże obawy przed nowymi technologiami), a dzięki temu poszerzenie kręgu odbiorców tego typu urządzeń, poprzez włączenie tych, którzy do tej pory nie korzystali z technologii skanu 3D. Prostota formy, odwołująca się̨ do prostej obsługi, ma zachęcać użytkownika do odkrywania pełni możliwości tego, od niedawna dopiero dostępnego, urządzenia.

Na wystawie zaprezentowany został proces projektowy, którego istotą jest poszukiwanie formy adekwatnej do zaawansowanej technologii, która jest źródłem i „sposobem działania” urządzenia. Szkice odręczne, modelowanie 3D, wizualizacje, studium detalu – pokazują poszczególne kroki, czyli elementy drogi projektowej, która w etapie końcowym doprowadziła do wytworzenia funkcjonalnego prototypu.

Agnieszka Mazurek – absolwentka kierunku Architektura Wnętrz na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. dr. hab. Eugeniusza Matejko.

Od roku 2021 zatrudniona na Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu na stanowisku Asystenta w Pracowni Designu Inspirującego na Wydziale Architektury i Wzornictwa.

Multidyscyplinarna projektantka działająca w obszarach wzornictwa przemysłowego, wystawiennictwa oraz projektowania wnętrz. Doświadczenie zdobywała współpracując ze Studio Fikus, IMS Group, Lago we Włoszech, ICHOT, VOX, Pieter Bostoen w Belgii. W latach 2016–2019 projektantka oraz liderka działu projektowego w WAZP w Irlandii, gdzie opracowywała obiekty do produkcji masowej wykorzystującej technologię przyrostową. Projektowała produkty między innymi dla: IKEA, Puma, Next i Wacom. W tym czasie była również wykładowcą w School of Form (Uniwersytet SWPS), prowadziła zajęcia z zakresu procesu projektowego oraz druku 3D. Aktualnie prowadzi własne studio projektowe, współpracuje z polskimi i zagranicznymi firmami.