Grażyna Imiela |
Malarstwo i tkanina

Grażyna Imiela
Jest absolwentką Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (dyplom na kierunku Malarstwo, 1966). Oeuvre składa się z malarstwa i tkaniny artystycznej. Imiela brała udział w licznych wystawach i przeglądach plastycznych zarówno w Polsce np. „Plastyka poznańska” w poznańskim BWA (obecnie GaMA) (1974), „Tkanina Poznańska” w warszawskiej Zachęcie (1980), jak i za granicą: „Wystawa Tkaniny Poznańskiej” w Aix-les Bais, Grasse, Tuluzie, Lille, Lyon, Hawr (1979), wystawa indywidualna w Lünen (2012). Dzieła artystki znajdują się w prywatnych kolekcjach w Polsce, Niemczech, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych.

Malarka wywodzi się z nurtu klasycznego koloryzmu; jej autorytetami byli kapiści Artur Nacht-Samborski i Józef Czapski, a także Teresa Pągowska. Poza rodzimym gruntem inspiracjami artystycznymi były dzieła autorstwa Paula Cezanne’a, Pierre’a Bonnarda, Henriego Matisse’a. W trakcie pobytów w Brukseli (1972) i Paryżu (1973) twórczyni miała możliwość bezpośredniego obcowania z ww. (dziś już) klasykami. Imiela tworzyła używając technik olej na płótnie, akryl na płótnie, gwasz oraz kolaż. Sama artystka określa swoje obrazy jako abstrakcję figuratywną. Głównymi motywami twórczości malarskiej są pejzaże miejskie (seria „Miasta”), sceny rodzajowe (np. „Dwoje z psem” i cykl „Głowy”) oraz martwe natury.

W latach 1967–1983 Imiela była zatrudniona w poznańskim oddziale Cepelii. Na ten okres przypada szczyt twórczości z zakresu tkaniny artystycznej, tj. gobeliny („Monstera”, „Motyl”) i kilimy (zdjęcia). Oprócz kreacji dziesiątek zleceń dla Wielkopolskiej Spółdzielni Przemysłu Ludowego i Artystycznego, plastyczka realizowała również wielkoskalowe zamówienia prywatne, jak i publiczne (np. gobeliny dla Urzędu Miasta Piła, które do dzisiaj zdobią przestrzenie instytucji). Artystka wykorzystywała naturalne materiały: wełnę owczą na lnianej osnowie.

Zamknij okno